English
 
Help Privacy Policy Disclaimer
  Advanced SearchBrowse

Item

ITEM ACTIONSEXPORT

Released

Thesis

Infants’ appreciation of others’ mental states in prelinguistic communication

MPS-Authors
/persons/resource/persons1209

Knudsen,  Birgit
Communication Before Language, MPI for Psycholinguistics, Max Planck Society;

External Resource

Full Text (via Radboud)
(Supplementary material)

Fulltext (restricted access)
There are currently no full texts shared for your IP range.
Supplementary Material (public)
There is no public supplementary material available
Citation

Knudsen, B. (2012). Infants’ appreciation of others’ mental states in prelinguistic communication. PhD Thesis, Radboud University Nijmegen, Nijmegen.


Cite as: https://hdl.handle.net/11858/00-001M-0000-000F-3DA8-5
Abstract
Als volwassenen interpreteren we het gedrag van anderen doorgaans door het toeschrijven van mentale toestanden, bijvoorbeeld geloofsovertuigingen. Deze eigenschap wordt ook wel ’theory of mind’ genoemd of meer algemeen ’mindreading’. Uit onderzoek van de laatse 30 jaar blijkt dat deze vaardigheid rond het vierde levensjaar aanwezig is (Wellman et al., 2001). Echter, recente studies die kijkgedrag hebben gemeten, suggereren dat theory of mind-vaardigheden al veel vroeger aanwezig zijn (e.g. Kovács, Téglás & Endress, 2010; Onishi & Baillargeon, 2005; Southgate, Senju, Csibra, 2007; Surian, Caldi & Sperber, 2007). Deze studies hebben aangetoond dat kinderen al in hun tweede levensjaar gevoelig zijn voor verschillende mentale toestanden van anderen zoals bijvoorbeeld juiste aannames (true beliefs), onjuiste aanames (false beliefs) en onwetendheid (ignorance). Een beperking van deze studies (en hun interpretaties) is echter dat ze uitsluitend gericht zijn op het cognitieve vermogen van het kind om informatie te verwerken. De kinderen in deze studies hebben alleen passief naar anderen gekeken, maar hebben zelf niet actief meegedaan. Het doel van dit proefschrift is te onderzoeken of kinderen in hun tweede levensjaar hun gevoeligheid voor de mentale toestanden van anderen ook actief kunnen gebruiken als ze met iemand anders interacteren, namelijk in sociale interacties. De vraag is in het bijzonder of kinderen in staat zijn om hun sensitiviteit voor wat anderen weten of niet weten (de mentale toestand) expliciet te maken door wel of niet te wijzen naar dingen die binnen de interactie relevant waren, zoals speelgoed. In de eerste studie is onderzocht of kinderen van 18 en 24 maanden oud de onderzoekster informeren over de verplaatsing van een stuk speelgoed, afhankelijk van haar mentale toestand (dat wil zeggen, de onderzoekster weet dat het speelgoed verplaatst is versus ze weet het niet) en haar intentie (de onderzoekster wilde spelen met het speelgoed of ze wilde schoonmaken). Uit de resultaten blijkt dat kinderen in beide leeftijdsgroepen de onderzoekster informeren over de verplaatsing van het speelgoed door te wijzen naar de nieuwe plek – maar alleen als de onderzoekster niet weet dat het verplaatst is. Ook als het niet de intentie van de onderzoekster is om met het speelgoed te gaan spelen (maar in plaats daarvan schoon te maken), informeren de kinderen haar niet over de verplaatsing. Dit toont aan dat kinderen van 18 maanden in hun communicatie rekenig houden met de intenties van de ander en met wat de ander wel of niet weet (de mentale toestand). In de tweede studie is onderzocht of 12 en 18 maanden oude kinderen de onderzoekster waarschuwen over de verplaatsing van een aversief voorwerp. Tijdens het onderzoek speelde de onderzoekster met een knikkerbaan, vond daarbij een vies voorwerp en ruimde het op. Vervolgens werd het voorwerp door een tweede onderzoekster weer teruggelegd, toevallig op dezelfde plaats als voorheen. Dan keert de eerste onderzoeker weer terug en wil doorgaan met spelen. De resultaten laten zien dat beide leeftijdsgroepen naar het vieze voorwerp wijzen indien de onderzoekster niet weet dat het voorwerp weer terug werd gelegd. Echter, de kinderen wijzen significant minder naar het voorwerp als de onderzoekster weet dat het aversieve voorwerp terug werd gelegd of als de onderzoekster het voorwerp niet vies vond maar juist positief waardeerde: ze vond het mooi of zacht. Deze resultaten laten zien dat kinderen niet alleen hun reacties aanpassen aan wat hun interactiepartner wel of niet weet, maar dat ze daarnaast ook rekening houden met de emotionele houding (positieve of negatieve waardering) van hun interactiepartner. In de derde en laatste studie werd specifiek gekeken naar de mentale toestand ’onjuiste aanname’ (false belief) in vergelijking met ’onwetendheid’ (ignorance). Het onderzoek begint met een onderzoekster die met een speelgoed speelt in twee dozen die naast de tafel staan. Voordat ze even weggaat, ruimt ze een vies voorwerp op en laat ze haar speelgoed op één van twee dozen achter. Tijdens haar afwezigheid komt een tweede onderzoekster, neemt het speelgoed mee en plaatst tijdens het schoonmaken in beide dozen een vies voorwerp en gaat weer weg. Als de tweede onderzoekster weg is komt de eerste onderzoekster weer binnen en wil doorgaan met spelen. De vraag is of 18 maanden oude kinderen de onderzoekster informeren over het vies voorwerp in de doos waarin ze haar speelgoed verwacht. Het blijkt dat kinderen bij terugkomst van de onderzoekster inderdaad vooral naar het vies voorwerp in de doos wijzen waarop de onderzoekster denkt haar speelgoed weer te kunnen pakken. Echter, wanneer de onderzoekster vlak voor ze weggaat het speelgoed aan de tweede onderzoekster overhandigt (en dus onwetend is over waar het speelgoed precies geplaatst gaat worden), wijzen de kinderen bij terugkomst naar de viese voorwerpen in beide dosen even vaak. Dit laat zien dat kinderen een verschil maken tussen onjuiste aannames (false belief) en onwetendheid (ignorance) en dat ze dienovereenkomstig reageren. Samenvattend laat dit proefschrift zien dat kinderen onderscheid maken tussen een interactiepartner die een ‘false belief‘ of een ‘true belief‘ heeft of ‘ignorant‘ is en bovendien dat ze hiermee gepast om kunnen gaan door behulpzame informatie te verstrekken. Deze resultaten zijn echter niet goed te verklaren vanuit cognitieve informatieverwerkingstheorieën. De bevinding dat kinderen hun gevoeligheid voor mentale toestanden van anderen ook spontaan kunnen gebruiken in verschillende communikatieve situaties, zoals alledrie de studies uitwijzen, bewijst dat sociale processen een cruciale rol spelen in de ontwikkeling van theory of mind vaardigheden.